شاید اگر بخواهیم با دسته‌بندی خودمان بیماری‌های دنیا را مرتب کنیم و هر کدام را در جایگاهی از لیست قرار دهیم، قطعا فراموشی و از دست دادن حافظه جایگاه بالایی در این لیست می‌گیرد. بیماری که در عین حال که همانند دیگر مرض‌ها، اذیت کننده و مشکل ساز است، به شدت اعصاب خورد کن و […]
شاید اگر بخواهیم با دسته‌بندی خودمان بیماری‌های دنیا را مرتب کنیم و هر کدام را در جایگاهی از لیست قرار دهیم، قطعا فراموشی و از دست دادن حافظه جایگاه بالایی در این لیست می‌گیرد. بیماری که در عین حال که همانند دیگر مرض‌ها، اذیت کننده و مشکل ساز است، به شدت اعصاب خورد کن و ترسناک است. تا الان به این فکر کردید که اگر تمام خاطرات درون ذهنتان، در یک لحظه، نابود شود و شما هیچ چیز را به یاد نیاورید؟ بدتر از آن که حافظه بلند مدت از بین برود و بعد از آن حادثه اصلا نمی‌دانید که چه کسی هستید. خاطرات خوب و بدی که در طول زندگی داشته‌اید، همه و همه پاک شوند و چه بر سر آن انسان می‌آید؟ پاسخ دادن به آن نه تنها سخت است بلکه حتی فکر کردن به آن هم وحشت برانگیز و تشنج‌آور است. بسیاری از ما انسان‌ها، با خاطراتمان زندگی می‌کنیم و با آنها در ادامه زندگی‌مان قدم برمی‌داریم و هدف گذاری می‌کنیم و در صورت نداشتن آن، انگار زندگی برای‌مان معنی نمی‌دهد. بله، داریم قدم در فراموشی وحشتناکی می‌گذاریم. ترسی که در تمام وجودش اشباع شده است و ما با دست و پا زدن در آن، همانند فرد تنهایی که در باتلاقی فرو رفته است، می‌باشیم و در نهایت در سکوت باتلاق و در اوج تنهایی، چشمانمان بسته می‌شود. ممنتو همان فراموشی بزرگ است. همان باتلاقی که حریف می‌طلبد و همزمان همان انسان تنها. آیا می‌شود از آن فرار کرد؟ آیا می‌شود بدون کمک کسی، نجات پیدا کرد؟
ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.
منبع متن: gamefa