رانندگی، آن هم با یک فراری قرمز رنگ دهه‌ی هشتادی و در جاده‌های سرسبز اروپایی، حتی در رویای اکثر افراد هم جایی ندارد. با این حال، یک بازی ویدیویی با همین سبک و سیاق، اساس ساخت بازی‌های مسابقه‌ای و ماشین‌سواری امروزی است. بازی‌های مسابقه‌ای همگی در یک بازی آرکید ریشه دارند؛ یک بازی که نه تنها توانسته بود یک تنه نان سگا و کارمندانش را بدهد، بلکه حتی نقشی بزرگ در زنده نگه داشتن مغازه‌های آرکید داشت. بازی رانندگی «آوت‌ران» (OutRun) در سال ۱۹۸۷ آمد که برای سال‌ها بماند، ولی مطمئنا تصور سگا از سال‌ها، چند سال بود، نه چند دهه.
اگر دقت کنید، می‌بینید که آوت‌ران را در سبک بازی‌های مسابقه‌ای دسته‌بندی نکرده‌ایم و لقب «بازی رانندگی» را به آن داده‌ایم، چون اساسا یک بازی مسابقه‌ای نیست و این موضوع، از همان ابتدا که بازی را آغاز می‌کنیم خودش را نشان می‌دهد.
زمانی که می‌خواهید آوت‌ران را آغاز کنید، بازی تصویری از داشبورد آن فراری که پشت‌اش نشسته‌اید مقابل‌تان می‌گذارد و از شما می‌خواهد که در رادیوی ماشین، یک آهنگ انتخاب کنید. اینکه آهنگ‌ها چقدر خوب از آب درآمده‌اند را به موقع بررسی می‌کنیم، ولی همین موضوع و انتخاب آهنگ‌ها، از همان ابتدای کار حس و حال متفاوتی به بازی می‌دهد. بازی را که آغاز می‌کنید، نه خودرویی کنارتان در جاده می‌بینید و نه رقیبی، بلکه دخترکی را می‌بینید که کنارتان در خودرو نشسته و قرار است همراه او، ساعت‌ها در جاده‌های مختلف رانندگی کنید و موسیقی گوش دهید. این‌ها را با توجه به این می‌گوییم که مطمئنا امروزه بازی مسابقه‌ای کم به پست‌تان نخورده است و از آن‌ها ذهنیتی دارید، ذهنیتی که افراد به هنگام بازی کردن آوت‌ران به هیچ شکلی در ذهن خود نداشته‌اند.
و به همین خاطر است که آوت‌ران را یک بازی مسابقه‌ای نمی‌دانیم و آن را، یک بازی رانندگی خطاب می‌کنیم. اساسا قرار است در جاده‌های متنوع و مختلفی رانندگی کنید، موسیقی گوش کنید و از محیط لذت ببرید. با این حال، آوت‌ران به عنوان یک بازی ویدیویی و مشخصا یک بازی آرکید طراحی شده، در نتیجه نه تنها باید شما را به چالش بکشد و سرگرم‌کننده باشد، بلکه باید طوری طراحی شده باشد که سکه‌های افراد را در هر فرصتی، ببلعد.
این جاست که گیم‌پلی آوت‌ران خودش را نشان می‌دهد. برای رسیدن به هر چک‌پوینت، حدود سی ثانیه زمان دارید و اگر به چک‌پوینت بعدی نرسید، بازی تمام می‌شود و اساسا دستگاه هم سکه‌تان را می‌خورد. برای اینکه خودتان را به چک‌پوینت برسانید، باید سریع رانندگی کنید، ولی هر چه سریعتر رانندگی کنید، احتمال برخوردتان به خودروها یا موانع کار جاده بالا می‌رود. باید در همه حال حواس‌تان به میزان سرعت باشد و نه تنها آن را با گاز و ترمز بالا و پایین کنید، بلکه با یک کلید دنده، که بین دو سرعت کم و زیاد متغیر است، حداکثر سرعت خودرو را هم تنظیم کنید. گیم‌پلی بازی عمق خوبی دارد، مخصوصا برای یک بازی رانندگی دهه‌ی هشتاد میلادی و باید مدت زیادی بازی کنید تا بتوانید زمان‌بندی درست همه چیز را در بیاورید.
بازی همیشه از نقطه‌ی یکسانی شروع می‌شود، ولی هر از گاهی در بازی به یک دو راهی می‌رسید و می‌توانید از دو جاده، یکی را انتخاب کنید. انتخاب‌ها به جاده‌ی مختلفی منجر می‌شوند و برای اینکه همه‌ی آن‌ها را ببینید، باید به دفعات بازی را تمام کنید. اساسا آوت‌ران کم محتوا ندارد و به لطف گیم‌پلی خوب خود و موسیقی‌اش، خسته کننده هم نمی‌شود.
احساس می‌کنیم بحث کمی فنی شده است و باید به سرعت از آن خارج شویم، ولی بد نیست اشاره‌ای هم به گرافیک بسیار خوب بازی داشته باشیم. آوت‌ران سیستم کاملا جدیدی برای کوچک و بزرگ کردن عناصر روی صفحه داشت و به لطف آن، به نرم‌ترین شکل ممکن محیط را کوچک و بزرگ می‌کرد و حرکت می‌داد؛ طوری که حس حرکت در یک جاده، به بهترین شکل ممکن در بازی‌کننده ایجاد می‌شد. این سیستم در زمان خود به قدری قدرتمند و پیشرفته بود که حتی تا سال‌ها بعد از عرضه‌ی آوت‌ران، کنسول‌های خانگی نمی‌توانستند آوت‌ران را با کیفیت اصلی آرکید اجرا کنند و نیازمند تغییرات و کاهش کیفیت بودند.
قدرت بصری بازی و گیم‌پلی آن به جای خود، موسیقی آوت‌ران به تنهایی و جدا از خود بازی، محبوبیت بسیار زیادی پیدا کرده است. تخصص موسیقی نداریم، ولی از یک متخصص موسیقی در مستندی مربوط به بازی‌های ویدیویی شنیدیم که موسیقی آوت‌ران، در سبک جاز لاتین نواخته شده است. کمی که بیشتر به آن فکر می‌کنیم، می‌بینیم که یک آهنگساز ژاپنی، روی یک چیپ سگا که فقط می‌توانسته چند صدا تولید کند، برای یک بازی ویدیویی آرکید، با الهام از جاز لاتین موسیقی ساخته است. به جرات می‌گوییم که هضم موضوع راحت نیست. موسیقی آوت‌ران آن‌قدر محبوب است که به احترام آن، سبکی جدید از موسیقی به اسم آوت‌ران شناخته می‌شود. سبک موسیقی آوت‌ران، شامل موسیقی‌های دهه‌ی هشتادی الکترونیک است که حس و حال خوبی به افراد می‌دهند. اتفاقا ما هم در موسیقی تیتراژ برنامه‌ی ادامه نیافته‌ی «بازی‌چه» از موسیقی آوت‌ران استفاده کرده بودیم.
از همان ابتدا از نسخه‌ی آرکید آوت‌ران صحبت کرده‌ایم، ولی بدون کسی در مملکت ما حتی از دور هم چمشمش به یک دستگاه آرکید هم نیافتاده، چه برسد به یک دستگاه آرکید ماشین‌سواری دهه‌ی هشتادی سگا که برای آوت‌ران ساخته شده باشد. با این حال، احتمال اینکه آوت‌ران را روی کنسول خانگی سگا بازی کرده باشید، کم نیست. خاطرات ما هم از آوت‌ران به کنسول سگا بازمی‌گردد و در واقع هیچ تصوری از آن دستگاه آرکید معروفی که آوت‌ران را محبوب کرده، نداریم.
با این حال، این موضوع مانع نمی‌شود تا همین حالا یک شبیه‌ساز سگا پیدا و دقایقی روی آن آوت‌ران بازی نکنیم. خاطرات ما به همان بازی رانندگی سگا بازمی‌گردد و مشخصا هم برای زنده کردن‌شان، سراغ آن می‌رویم و می‌دانیم حتی ده‌ها سال پس از عرضه‌ی آوت‌ران، باز هم از بازی کردن‌شان لذت خواهیم برد.
The post موزه بازی: OutRun 1987 appeared first on دیجی‌کالا مگ.
منبع متن: digikala